6 Nisan 2017 Perşembe

ruha düşen cemre

bahar.
ne de güzel bir kelimedir.
ne de güzel umutlar doğurur kalbinde.
açan çiçekler ruhunda meyve verir bi' anda, ister istemez teslim olursun bahara.
öyle bir mevsimdir ki bahar, istemesen de yaşar ruhunda.
açan ilk çiçeği kokladığında fark edersin sen de tüm tabiat gibi o anı beklediğini.

bahar yorgunluğu dedikleri şeyin de sebebi budur aslında.
hazır değildir bünyen mutluluğa.
yorgunluk demek bir bakıma yanlıştır belki de.
tam anlamıyla garipsemedir.
alışılmışı bırakmamak için ne kadar dirensen de tüm evren sana karşı gelir.
kısa bir boşvermişlikten sonra sen de teslim olursun tabiata.

kuşlar daha farklı öter bahar aylarında.
farklıdır baharda sevdalar.
daha mı içtendir daha mı kısa sürer bilinmez.
ama daha renkli olduğu kesindir.
daha yaşanasıdır.

sanılanın aksine yaza hazırlık değildir bahar.
yaz, baharın son demidir.
bahar gerçektir, yaz ise sahte.

sevmez bazıları baharı, kış insanıyım diye kendini avutur durur.
yalnızlık öyle katmerleşmiştir ki ruhunda 2 olmak rahatsız eder.
çünkü baharda insanlar hariç tek kalmaz ki hiçbir şey.

tabiata karşı gelir ademoğlu/kızı.

doğrusunu yapmak isterken en yanlışını yaparken bulur kendini.
doğruyu bulayım derken baharı da tek karşılar insanoğlu.
ya da doğru için çabalamadan yanlışa yönelir.
ama öyle midir canım kuşlar?

baharı kuşlar yaşar.
insan ise bir film gibi seyreder.
çünkü öyle önemlidir ki değerli zamanından vakit ayıramaz yaşamaya.
işinden, gücünden, kaprisinden vakti mi vardır tabiata?

ah ama bi kere izleyen, karşı koyamaz ki bahara.
filmi bile böylesine tat veren bir şeyin gerçeği nasıldır diye düşünür durur.
düşündükçe aşık olur.
aşık oldukça düşünür.