göğün görünen yüzü

Şu dünyada insanlardan çok gökyüzünü sevdim.

Hem de her halini sevdim.

Herkese ait olmasını sevdim.

Herkese eşit davranmasını...

Bunun bir adı var mı bilmiyorum, ama hayatımda anlam veremediğim çocukluğumdan süregelen bir davranışım var:

Gökyüzünü kolaçan etmek.

Tavanlardan hiç haz etmedim.

Kafamı kaldırınca gökyüzüyle aramdaki engelin, insan yapımı olmasını, durağanlığını hiç sevmedim.
Çünkü ben, o bulutların her birine apayrı anlamlar yükledim.

Hepsi su buharıydı belki ama her birinin anlamı farklıydı ki benim için.

Siyah bulutlar, kötüydü.

Kötü zamanları anlatırdı.

Kötü zamanlarda insan da ağlardı, gökyüzü de.

Şimşekler çakardı bazen.

Yıldırım düşerdi.

Gök kubbe de sinirlenirdi, insan da.

İnsan bağırırdı, gök gürlerdi.

İkisi de korkuturdu, can yakardı.

Ardından güneş varlığı ile sakinleştirirdi ortamı, bazen de uzun sürerdi güneşin cesaretini toplayıp ortaya çıkması.

Gökkuşağı çıkardı bazı günler güneşin eteklerinden gizli gizli.

Gökyüzü de sürprizlere gebeydi.

Hayattan farkı yoktu ki gökyüzünün.

Binlerce su damlası vardı.

Kümeleşiyordu, kimileri büyük gruplar oluşturuyordu.

Ama en nihayetinde havada asılı kalmış su damlalarıydı hepsi.

Yükleri ters düşünce şimşek oluşuyordu, hava soğuyordu; bulutlar yeryüzüne yağış olarak iniyordu.

Var mıydı bizden farkı bulutların?

Ama en çok ne zaman sevdim gökyüzünü biliyor musun?

Kızıla çaldığı zamanlarda.

Ya güneşi selamlarken ya da güneşe veda ederken...

Tüm o maviliğin pembe olduğu zamanda aşık oldum.

Aşkı bana en iyi o anlattı.

Hem de bir kelime bile kullanmadı.

Onu anlatırken ben de kullanamıyorum ki kelimeleri.

Benzetemiyorum o saatlerin bendeki anlamını.

Bilmem neden?

Sevdiğinin fotoğrafını çeker gibi o saatleri hep fotoğraflıyorum.

Her gün apayrı bir şeyler anlatıyor bana.

Ya da ben farklı bakıyorum her yeni güne uyandığımda.

Yeryüzünden kaçmak için göğe bakarken,

Yeryüzümü, gökyüzüne hapsediyorum belki de?


en sevdiğim şairin birkaç dizesiyle veda ediyorum size:
Yok öyle umutları yitirip karanlıklara savrulmak.
Unutma, aynı gökyüzü altında, bir direniştir yaşamak
-Nazım Hikmet RAN