küçük bir hatırlatma*

Soğuk.

Bir zamanların sıcak elleri artık soğuk.

Bir zamanların gülümseyen gözleri, donuk.

Tanımadığım birinin soğuk elini tutmak...

Sıcakken nasıldı acaba?

Kim tutmuştu o elleri?

Anlam yüklemek zor, kalp kırıyor biliyorum.

Ama neye anlam yüklemedim ki hayatımda?

Tıp eğitiminin bana bi anda böyle çarpıcı bir etkisi olacağını bilemezdim.

Bir zamanların sıcak elleri tüm soğukluğu ile karşımda duruyor.

Dokun diyorlar, dokun ve öğren Latincesini.

Öğreniyorum.

Ama merak ediyorum.

Kim tuttu o elleri.

Nasıl bir insandı acaba?

Ellerine bakıp mesleğini tahmin ederken buluyorum kendimi.

Ne ile uğraşırdı?

Nasırlı mı elleri, sağlak mı solak mı, yazı çok yazar mıydı, sigara içer miydi?

Hikayesi neydi acaba?

Tek bildiğim ayak baş parmağındaki künyesi.

3ten fazla basamağa sahip olan bir sayı yazıyor, tek bildiğim bu.

Buram buram formaldehit kokuyor, en sevdiği parfüm oymuş gibi düşünüyorum.

en sevdiği kıyafeti yeşil örtüsünü çıkarıyoruz üzerinden.

Bedenini bana emanet ediyor, öğren diyor.

‘Öğrenmen için buradayım.’

Ölüm ikiye ayrılıyor.

Tanıdığın ve tanımadıkların.

Tanımadığın birinin ölümü o kadar az şey ifade ediyor ki.

Gülerken görmediğin gözlerin, kapalı hali kalbini acıtmıyor.

Ah ama beraber güldüğün gözler.

Nasıl bakabilirsin ki eskinin gülen şimdilerin o donuk gözlerine?

Ama ne olursa olsun, her ölüm saygıyı hak ediyor.

Hele işin ölümle yaşam arasında bir bağlantıysa, hele amacın şifa dağıtmaksa, yaşayan beden kadar ölü bir beden de saygıyı hak ediyor.

Seni duymayan bir bedene sesinle değil davranışlarınla teşekkür edersin.

Ben böyle yetiştim/yetiştirildim.

Hatayı belki herkesi kendim gibi zannederek yaptım.

Onların yerine utandım, karşımdaki beden beni duyabilse özür dilerdim.

korktuğum, beni endişelendiren asıl nokta, yardım dilenen ve belki hayata göz yumacak şimdilik nefes alan bedenlerin bu insanların hastaları olacak olması.

Korkunç.

Evet her mesleğin iyisi kötüsü var biliyorum.

Ama ben burada gram akademik bir şeyden bahsetmiyorum.

 İnsanlıktan bahsediyorum.

Çocuklarınıza oku doktor ol demek yerine, daha fazla test çöz demek yerine, insanlıktan bahsedin.

İyi insan olmayı anlatın.

Zaten sonrası bir şekilde gelir.

Çünkü emin olun herkesin doktor yerine insana ihtiyacı var.

Haddime değil belki ama ben böyle yetiştim/yetiştirildim.

*Teşekkürler.